zijn en tijd
de ruimte hangt vol duffe lucht die maar niet verfrist raakt. 20 stoelen met armleuningen staan in een kring en raken vol met mensen die samenkomen om redenen die er nu weinig toe doen. een oude man, het vel hangt hem over de knoken als een herinnering aan vorm, neemt het woord. het is meelijwekkend, nee eerder ontroerend te zien hoe hij vasthoudt aan de waardigheid die hij niet meer kan zichtbaar maken in zijn bewegingen, in zijn gebogen gestalte. een man van aanzien ooit, herschapen in een oud ventje. het oude ventje vertelt en vertelt en vertelt dat hij in zijn leven van jongs af al de waarheid sprak, altijd en zelfs als enige soms als het moest want de waarheid diende gezegd zo had hij geleerd en zo leerde hij het zijn kinderen die toch enige moeite hadden om zijn voorbeeld te volgen om redenen die er hier weinig toe doen. het oude ventje is overtuigd van wat hij zegt, wat hij vertelt en zijn overtuiging maakt indruk, het enthousiasmeert want wat is er mooier dan ieman...
