Anke Spreekt

 (in verzen, blijkbaar : genoteerd op 20/08/2006)

MAKEN DOET HET NIETS
het opereert. O

mond in G &
het zwarte crasht de stadswal af, het
dondert nog een beetje, plonst
in kringen waar het water nog niet
de grachten uitgedroogd is &
haar zwaartekracht is van de dialoog

[close-up van 1 der actanten, de blik
gericht op de toekomst van Teiresias]

de bepalende intensiteit, de pseudo-oorzaak
zoals een railflex kaartje bepaalt
dat er de volgende weken getreind

zal worden. Op 6 oktober 1965
verhaalt den Franschen Schrijver Cioran Désormais je

n'emploierai plus le mot Dieu. Zijn proza
slaat op dien wijze naar oud joods voorschrift
de hand aan zichzelve, maar buitendien

noch daarna was Iemand
laat staan den Schrijver Zelve dat ooit
opgevallen. Ce serait trop demander
à nos critiques. Vrienden holisten,

als het intelligibele overal één is,
waarom dan heeft niet alles altijd deel

aan het intelligibele? Maken doet het
Niets,

het Opereert. Daar waar het goud
klontert, klontert
het goud. Een eenvoudige restitutie,
een loopje in de flow
van het tekstkapitaal,
de re-instatement
van de afgekalfde Imperatief
middels een diversifiërend gedachte

Operatief, de befaamde diepteduivel
in het verzonken theater, daar waar u
bij de kruimels de

thee zit te haten: als u krijst,
dan zal het loeien, maar dat brave rokjes-
geschuifel op het krukje
doet de indicatoren evenzeer
het rood ingaan. 


Zoals het is, is het ook niet:
uw tegenstellen deert ons niet.