zijn en tijd

de ruimte hangt vol duffe lucht die maar niet verfrist raakt. 20 stoelen met armleuningen staan in een kring en raken vol met mensen die samenkomen om redenen die er nu weinig  toe doen.
een oude man, het vel hangt hem over de knoken als een herinnering aan vorm, neemt het woord.
het is meelijwekkend, nee eerder ontroerend te zien hoe hij vasthoudt aan de waardigheid die hij niet meer kan zichtbaar maken in zijn bewegingen, in zijn gebogen gestalte. een man van aanzien ooit, herschapen in een oud ventje.
het oude ventje vertelt en vertelt en vertelt dat hij in zijn leven van jongs af al de waarheid sprak, altijd en zelfs als enige soms als het moest want de waarheid diende gezegd zo had hij geleerd en zo leerde hij het zijn kinderen die toch enige moeite hadden om zijn voorbeeld te volgen om redenen die er hier weinig toe doen.
het oude ventje is overtuigd van wat hij zegt, wat hij vertelt en zijn overtuiging maakt indruk, het enthousiasmeert want wat is er mooier dan iemand die opkomt voor de waarheid, de waarheid spreekt, ook, ja vooral wanneer de anderen aarzelen om de waarheid te zeggen?
zoals steeds in de toespraken van het oude ventje wordt er gesproken over colleteral damage bij het verkondigen van de waarheid. ja, tja, dat moeten we erbij nemen, dat is het leven, het is nu eenmaal zo.
dat is nu eenmaal zo, zegt er iemand dan, zoals het kapitaal natuurwet is, dat kan niet anders, dus wij moeten ons onderwerpen aan de wisselvalligheden van dat lot, aan de willekeurige slachtingen (elders), aan de orkanen (elders), de honger (elders), de overstromingen (elders) en als we elders leven aan alles (elders).
de mooiste en jongste dame in het gezelschap lacht eens en een golf van liefde waart door de ruimte alsof er nooit iets anders dan schoonheid had bestaan. de herfstzon valt even binnen in de ruimte die net is, en helemaal glanst in het bijzondere licht.
iemand suggereert nog dat zes miljoen joden ook collateral damage waren bij het verkondigen van waarheden. het is een minuut stil in de ruimte dan. er wordt gepauzeerd. het regent al.
nog geen half uur later spreekt een andere man, veel jonger, nog in de kracht van zijn leven,  over dezelfde waarheid die ook nu weer waarheid genoemd wordt en heel de ruimte vult zich dra met sprekers van de waarheid, dappere krijgers die met doodsverachting de woorden plukken, de zinnen smeden, de betogen uitbouwen tot stelsels van waarheid. er wordt verhaal gemaakt, vorderingen, vooruitgang geboekt.
het is tijd dus wordt er afgerond. de mensen staan op uit de stoelen en verlaten de kamer. de ruimte hangt vol duffe lucht, het regende en de ramen stonden open, maar de lucht in de kamer raakt maar niet verfrist.
twee uur later doet de conciërge zijn ronde, sluit terdege de ramen en de deur van de ruimte, vermits er daar de eerstvolgende vier dagen niemand hoeft te komen.