Sneeuwwitje

Anke staat voor de deur, ze drukt haar neus plat tegen het raam & roept mijn naam. De deur kraakt,  ik laat haar binnen, ze weet anders niet waarheen.  Ze zegt hier ik heb je  het lichaam van Sneeuwwitje meegebracht, ik heb het nog net een zijden jurkje aangedaan. De witte borsten zijn hard al met priemende tepeltjes. 

Wat wil je,vraagt ze mij & ik zeg niets & bied haar koffie aan. De geur van koffie brengt woorden in de mond, ik denk aan kamperfoelie, wijsheidstand, de heiligheid van heksen in een bos dat brandt.
We strijken olie op haar huid & kleven alle gaten toe. Er mag niets meer in, het is genoeg geweest. Ik ben onhandig, breek een vinger af & Anke lacht. We steken kaarsen aan. Ik vraag haar hoe het gaat met hem, ze zegt ach je kent hem toch.

De dwergen buiten gaan erg fel tekeer, ik doe het vensterluik maar dicht.  We versnijden de zijde tot vierkantjes van 3 op 3, het lukt ons wel maar het duurt en niemand zal ooit weten welk een zorg wij besteden aan het uitsnijden van deze vierkantjes. Ik leg haar uit dat het maar beter zo is, dat het niet zo goed is voor de mensen als alles is zoals ze wensen.  Ze kleedt zich uit & neemt de vorm aan van een slang. Ik sla een nagel door haar staart & vraag waarom ben je nu toch zo bang?

Er gaat door haar een siddering, ze mompelt iets van laat maar,  dat vertel ik je later wel. Ik zeg oké, laat ons gaan slapen. De wind giert. We hebben de chauffage laten openstaan, iets wat ik normaal nooit doe. Haar lichaam glimt, een hand van Anke vindt mijn hand & wrijft met lapjes zijde op de krullen van haar onderbuik. Ik rook een sigaret & luister naar  Anke's masturbatiegeluiden. Ze doet het stil, ingehouden, en eindigt met een droge snik. Ik doof mijn sigaret, mijn gsm gaat af, ik zeg nee hè, dat zien we morgen wel.

Als ik 's ochtends ontwaak is ze weg. Ze heeft het lichaam terug meegenomen. Op de salontafel liggen 32 stapeltjes zijden vierkantjes.

03/12/2009