tafeltje 10 is taboe

vrees dus niet lameert de oude zeur wat er dagelijks al met u gebeurd, een overgang
van rivierstaat 1 naar rivierstaat 143, maar dat tutelerende gemak deriveert ie slechts
van een half begrepen heraclitisch gezegde

want het is ook dezelfde rivier
er wordt wel degelijk gestorven, de conflux
verdwijnt bij het vloeien in u, het u uit uzelf, het vervloeiende

water het nieuwe water in , de stap
die je niet zet
in de stap die je niet meer
wordt. We moeten bv

al serieus hard onze gedachten
bloedgeil tegen elkaar wrijven
wil daar ooit wat stilstand in komen,

laat staan dat we daar iets van onthouden kunnen
vergeet dus maar bij uitbreiding, abducerend van ons aller leukste hobby, die stille dood , kinders, het is daar sterreplof & schreien van schrik dat de kak uit uw poep valt & uw haren vergrijzen.

Of dat nu al bij al zo erg is weet ik niet, een serieuze streep mag wel na al dat gelanterfanter, niet? Het is natuurlijk ook een beetje zoals braken, hoe langer dat je daar schrik van hebt hoe erger dat het wordt, en uiteindelijk doet het nog écht pijn ook.